உன் மீதெங்கும் இருந்து
நட்சத்திரங்கள் உதிர்க்கும்
புன்னகையுடன் எதிர்வந்து நிற்கிறாய்
கண் கூசும் வெளிச்சம் மேவிட
உன் சுவாசம் தொட்டுணரும் தூரத்தில்
எவ்வளவு நேரம் சிலையாய் அமர்ந்திருப்பது
சூரியன் வெக்கை வீசும் குட்டையின் படுக்கையில்
வளரும் பாசியை ஒத்திருக்கிறது உன் குளுமை
என் உடல் முழுதும் மகிழ்ச்சிப் பூத்துக் கிடக்கும்
தோட்டமாகச் செழித்திருக்கிறது
நீ இல்லாத வேளைகளில்
உன் புன்னகையின் கொடி படர்ந்து
படர்ந்து வளரும்
தனிமை ஓங்கிய மலையாகிறேன்
ஈருடலும் ஒன்றையொன்று இழுத்துக் கொண்டு
விரைகிறது பால்வெளி எனும் என் கற்பனையில்
ஒரே ஒரு முத்தத்திற்கான தருணம்
பிறக்காமலே கூட போகலாம்
என்றாலும் என்ன
என் உடல் முழுதும் மகிழ்ச்சிப் பூத்துக் கிடக்கும்
தோட்டமாகச் செழித்திருக்கிறது
குட்டி ரேவதி
